زهد،ساده زیستی، برداشت کم از دنیا و اصطلاحا خفیف الموونه بودن از مسایلی است که در مباحث سیر و سلوک و عرفان کم از آن نمی شنویم.
شاید از این قبیل سوالات در ذهن شما هم پیش آمده باشد :
آیا زهد مساوی ست با قناعت یا ترک دنیا؟
ساده زیستی شرط لازم برای کمال است است ؟
قناعت و برداشت کم از دنیا همان رهبانیت یا صوفی گری ست ؟
آیا بین تمتعات و بهره مندی از لذایذ دنیوی و زهد و پارسایی تضادی وجود دارد؟
آیا خفیف الموونه بودن فضیلت محسوب می شود؟ فضیلتی برای تمام اقشار؟ حاکم و غیر حاکم؟ مسلمان و غیر مسلمان؟
و............
مسرور خواهیم شد نظرات شما را در این زمینه بخوانیم .
در پست بعدی از نگاهی کارشناسانه به پاسخ این سوالات خواهیم پرداخت.
